zondag 27 juli 2025 om 10:00

Ik ben van plan het dan te gaan hebben over Psalm 131, waar ik de laatste tijd wat in woon. In de lijn van de theologe Dorothee Sölle die over de Psalmen schreef: “Ik eet de psalmen, ik drink ze, ik kauw erop, soms spuug ik ze uit, en soms haal ik er één op midden in de nacht. Ze zijn voor mij brood. Zonder psalmen treedt de spirituele anorexia in … En daarom wil ik in de eerste plaats zeggen: eet de psalmen. Iedere dag één. Voor het ontbijt of het slapengaan. Dat maakt niet uit. Sta niet te lang stil bij wat je merkwaardig, onbegrijpelijk of boosaardig vindt, maar herhaal die verzen waar kracht vanuit gaat, die de vrijheid om ja of nee te zeggen sterker maken. Vind je eigen psalm.’’ De Psalmen zijn een bron van troost en herkenning vanwege alle menselijke emoties die erin voorkomen. En Psalm 131 is kort en makkelijk te leren by heart. Ik mijmer over de woorden: ‘’Bedaren liet ik, verstillen mijn ziel. Als een gespeend kind bij zijn moeder, als een gespeend kind rust mijn ziel bij mij.’’ Hoe kun je je eigen ziel tot rust brengen als een gespeend kind bij zijn moeder? Een belangrijke vraag.